Lęk - czyli dobrze znany
każdemu z nas stan emocjonalny, przez wielu kojarzony
negatywnie lub wręcz nieakceptowany.
Zarówno lęk, strach jak i inne
„negatywne” emocje są nam potrzebne do życia. To normalne, że każdy z nas ich
doświadcza w większym lub mniejszym stopniu. Dzięki nim wiemy, że coś może nam
zagrażać i w związku z tym możemy się ochronić przed skutkami tego zdarzenia,
pokonywać przeszkody i się adaptować. Problem pojawia się wtedy, gdy strach
i lęk zaczynają dominować w naszym życiu i są zbyt silne oraz
pojawiają się nieadekwatnie do zaistniałej sytuacji.
Czym lęk różni się od strachu? Przede wszystkim powinniśmy zróżnicować uczucie lęku i
strachu, pojęcia te często są używane zamiennie lecz różnią się między sobą. „Strach
jest podstawową, automatyczną reakcją na konkretny obiekt, sytuację lub
okoliczności, obejmującą rozpoznanie rzeczywistego lub potencjalnego zagrożenia”
(Clark, Beck, 2018).
W psychologii rozróżniamy lęk jako cechę i lęk jako stan.Lęk jako stan tym różni się od strachu, że trwa dłużej, jest trwalszy, bardziej
złożony i co najważniejsze, ukierunkowany na przyszłość. Najczęściej
opiera się o strach pierwotny, który go powoduje i podtrzymuje (odkrycie go
jest jednym z ważniejszych punktów każdej psychoterapii zaburzeń lękowych).
Dotyczy niemożliwych do przewidzenia i opanowania
sytuacji/okoliczności czy zdarzeń, które w mniemaniu danej osoby są dla niej
zagrażające. Innymi słowy, odczuwamy lęk przed wyobrażonymi przyszłymi,
niepomyślnymi dla nas zdarzeniami czy katastrofą a powstaje on w
wyniku naszego doświadczenia, naszych przeżyć i nastawienia.
Najbardziej charakterystycznym sposobem myślenia prowadzącym do lęku jest
myślenie: „a co będzie, jeśli?”
Dla przykładu lęk przed wystąpieniem publicznym, który
występuje np. w fobii społecznej może mieć swoje podłoże w strachu przed
zawstydzeniem. „A co jeśli ktoś zada mi pytanie, a ja odpowiem coś głupiego i
wszyscy będą się śmiać?” Lęk jak i strach mają komponent fizyczny,
behawioralny, emocjonalny i poznawczy. Oznacza to, że podczas ich
doświadczania czujemy jakieś emocje, objawy z ciała, jakoś się zachowujemy i
coś myślimy.
Przykładowo we wspomnianym już wystąpieniu publicznym możemy
odczuwać:
•objawy fizyczne: kołatanie
serca, przyspieszony oddech, suchość w ustach, drżenie ciała, pocenie się,
napięcie i sztywność mięśni, uderzenia gorąca, bladość lub czerwienienie się,
rozszerzone źrenice, •objawy behawioralne:
ucieczka, bezruch, atak, agresja, pobudzenie, chodzenie, hiperwentylacja,
trudności w mówieniu, unikanie, ale i poszukiwanie wsparcia ;) •objawy emocjonalne:
rozdrażnienie, frustracja, złość, •objawy poznawcze: utrata
obiektywizmu, trudność w koncentracji uwagi, rozpraszanie się, słaba pamięć,
poczucie odrealnienia, zawężenie pola uwagi, strach przed myślami, obrazami,
wspomnieniami,
(między lękiem i strachem pojawia się wspomniana już różnica:
strach
dotyczy konkretnej rzeczy, np. obawy przed śmiercią, utratą panowania
nad sobą, szaleństwem, lęk dotyczy zagrożenia o niejasnym
charakterze np. „może mnie spotkać coś złego” a więc możemy nie
wiedzieć przed czym czujemy lęk, a jeśli nie umiemy tego określić to nie wiemy
też „przed czym uciekać lub co atakować”).
Pamiętaj, że problemem nie jest emocja czy stan, ale poziom
jego natężenia i częstotliwość w jakiej występuje w Twoim życiu, a także to jak
na nie reagujesz. Gdy czujesz, że Twoim życiem zaczyna rządzić lęk lub strach,
który wpływa
negatywnie na twój
dobrostan psychiczny, a ty coraz gorzej sobie z nim radzisz rozważ spotkanie ze
specjalistą z obszaru zdrowia psychicznego: psychologiem, psychoterapeutą,
lekarzem psychiatrą.
Clark D.A., Beck A.T. (2018). Zaburzenia lękowe. Podręcznik z ćwiczeniami opartymi na terapii poznawczo -
behawioralnej. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego
Gillihan S.J. (2016). Wytrenuj swój mózg. Siedmiotygodniowy program dla osób z zaburzeniami
lękowymi i depresją oparty na terapii poznawczo-behawioralnej. Poradnik z
ćwiczeniami. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego